Ernst Jansz
Live in tijden van corona
‘En toen kwam corona. Het verbod op concerten. Er mocht wel gemusiceerd worden, maar alleen voor lege zalen. De optredens werden dan live uitgezonden. Ik heb er twee gedaan. Het was een feest om weer met mijn heerlijke bandje, die fantastische muzikanten te kunnen spelen. Geen publiek? Niets van gemerkt. Toen ik de opnames terughoorde kreeg ik tranen in mijn ogen. Ja, dit is wellicht het mooiste dat ik ooit heb gedaan.’
Ernst Jansz, najaar 2021
Tracklist
- Zware regen (B.Dylan/vert. E.Jansz) 7.33
- Sunshine* (E.Jansz) 3.38
- De jonge Ernst Jansz (E.Jansz/J.Belinfante/vert. E.Jansz) 4.07
- Ik was een hippie (E.Jansz) 5.13
- De naakte waarheid (E.Jansz) 5.38
- Meester van het geld (L.S van Schoonderwalt/E.Jansz) 4.35
- Dan huilt mijn hart (L.Jansz/E.Jansz) 3.25
- Dit huis (E.Jansz) 4.50
- Huiswaarts* (B.Dylan/vert. E.Jansz) 4.39
- Een eerste klein verraad (E.Jansz) 4.56
- Liefde min nul (B.Dylan/vert. E.Jansz) 3.55
- De Never Ending Tour (E.Jansz) 4.03
- Tijd genoeg (E.Jansz) 4.25
- Als je spiegel lacht* (E.Jansz) 2.07
- Luna Luna mijn* (E.Jansz) 4.24
Totaal 67.31
Ernst Jansz, zang, gitaar, mondharmonica
Aili Deiwiks, viool, ukelele, samenzang
Guus Paat, gitaar, lapsteel, samenzang
Richard Wallenburg, bas, stompbox, samenzang
Opgenomen op 29 januari 2021 in De Voorste Venne, Drunen* en op 24 april 2021 in Op Hodenpijl, Schipluiden
Techniek en mix: Sil Stranders
Assistant zaalgeluid Schipluiden: Alex Cailliau
Productie en mastering: Ernst Jansz
Hoesfoto en artwork: Luna Jansz
Te beluisteren op Spotify
Ernst Jansz:
Waarom schrijft een mens liedjes? En wat zeggen die liedjes over de schrijver?
Mijn eerste liedjes schreef ik toen ik een jaar of zeven was en ze gingen over kinderen: Kleine Carolien en Jantje o, Jantje.
Toen ik twaalf was, in 1960, schreef ik mijn eerste pianocompositie voor Annette de Jong, het meisje dat naast me in de schoolbanken zat en op wie ik hopeloos verliefd werd.
Nadat ik op mijn eenentwintigste met mijn toenmalige band van Amsterdam naar Neerkant was verhuisd om er in een muziekcommune te gaan wonen, begon ik serieus liedjes te schrijven. Over meisjes op wie ik verliefd was of waarmee ik hoopte dat het iets zou worden, over de geboorte van Sally, bij ons op de boerderij. En toch ook al een protestlied naar aanleiding van de weg die de gemeente dwars door onze moestuin had aangelegd toen we op vakantie waren:
there’s a car running down the highway
where I once picked flowers just for you
Mijn eerste echt Nederlandstalige liedje was ook een protestsong. Ik had in de Ardennen een reusachtige beuk zien liggen, omgezaagd in de kracht van zijn leven. Het omzagen van bomen is mij altijd dwars door mijn ziel gegaan.
De laatste zin uit Hammie de beuk was
en slaat ie als een blok voorover
neemt de zager met zich mee
In Doe Maar, de band die ik in 1978 in het leven riep en die zo succesvol was, schreef ik alleen maar liefdesliedjes en protestsongs of liefdesliedjes verpakt als protestsong of protestsongs verpakt als liefdesliedje.
Goed, wat zegt dat over mij? Dat van die liefdesliedjes lijkt me vrij duidelijk. Die protestsongs, daar heb ik dit jaar, 2021, het jaar van de verboden concerten, over nagedacht. Ik begon een logische lijn te zien.
Mijn betovergrootvader van vaders kant vertrok als zendeling naar Nederlands-Indië. Daar komt hij echter in conflict met het gouvernement omdat hij openlijk verkondigt dat Nederland haar voogdij over de kolonie misbruikt ten koste van de arme bevolking. Hem wordt het missiewerk uiteindelijk verboden.
Mijn overgrootvader Paulus Jansz gaf met een door hem opgezette krant een stem aan de grote groep Indo’s, de gemengdbloedigen, die niet door hun blanke vaders waren erkend en leefden aan de rand van de koloniale samenleving. Daarnaast nam hij in zijn krant stelling tegen de slavernij die in Indië, ondanks officiële afschaffing in 1860, nog welig tierde. Zijn krant krijgt een verschijningsverbod opgelegd. Hij legt zich daar niet bij neer. Korte tijd later sterft hij een plotselinge en geheimzinnige dood. Hij is dan 26 jaar.
Mijn beide ouders, Jopie Becht en Rudi Jansz, sloten zich in 1940 aan bij het verzet tegen de Duitsers. Zij werden beiden verraden door Hollandse medeburgers, opgepakt en zwaar mishandeld. Mijn moeder overleefde de strafgevangenis, mijn vader het concentratiekamp.
Alsof ze voelden dat er iets te gebeuren stond, lieten mijn moeder en vader op 10 juni 1944, nog geen twee maanden voor mijn vaders arrestatie, meerdere foto’s maken bij Cinefoto op het Spui in Amsterdam. Mijn moeder, straatarm meisje met alleen de lagere school, schreef achterop een van de foto’s: Het mooiste wat men verzinnen kan is zijn ideaal. Niet zij, die slechts rijk zijn aan geld en goed, of aan protectie en connectie, behooren de grooten der aarde te wezen, maar zij, die rijk zijn aan geest en goedheid.
Zoiets gaat in je genen zitten. Dus werd ik hippie, speelde ik met mijn bandje tegen de oorlog in Vietnam, liep ik in protestdemonstraties mee, schreef ik een lied tegen de tikkende tijdbom die de machthebbers onder onze toen nog vreedzame samenleving hadden gelegd.
En toen kwam corona. Het verbod op feesten, samen muziek beleven, samenkomen. Er mocht wel gemusiceerd worden, maar alleen voor lege zalen. Die optredens konden dan weer live worden uitgezonden. Men noemde ze livestreams. Ik heb er twee gedaan, op 29 januari 2021 voor PopDown in De Voorste Venne, Drunen, en op 24 april 2021 in Op Hodenpijl, Schipluiden.
Daartoe had ik een aantal van mijn meest geliefde liedjes geselecteerd, uiteraard liefdesliedjes en protestsongs, die alle op een of andere manier, zo vond ik zelf, van toepassing waren op de situatie in Nederland en de wereld anno 2021. Toen ik de opnames na enige tijd terughoorde, gemixt door ene mij toen nog onbekende Sil Stranders, precies zoals het was gespeeld, geen overdubs en dat soort dingen, kreeg ik tranen in mijn ogen.
Ja, dit is wellicht het mooiste dat ik ooit heb gedaan. Met eeuwige dank aan Sil Stranders en die ongelofelijke muzikanten.
Ernst Jansz, Neerkant, november 2021